Przed zejściem do Piekła

Gdy wbiegałem po raz kolejny na makoszowską hałdę, w słuchawkach zabrzmiał "Creep" grupy Radiohead. Uśmiechnąłem się pod nosem. 

"But I'm a creep, I'm a weirdo

What the hell am I doing here?

I don't belong here."

Nie ma się co oszukiwać, ten utwór jest o mnie. ;) Sobota, wczesny poranek, moje dziewczyny jeszcze smacznie śpią w ciepłych łóżkach, a ja właśnie kończę ostatni cięższy trening przed Piekłem Czantorii.  

Hałda - moja miłość. ;)

Wiem, że taka jest cena posiadania marzeń i realizacji planów. Nie zawsze jest łatwo. Mam rodzinę, dwójkę dzieci. Czasami trudno coś zaplanować z większym wyprzedzeniem. Tyle może się zdarzyć, choroba, gorsza noc, tysiące innych rzeczy. Przygotowania do tak wymagających zawodów są jak chodzenie po linie zawieszonej 2 metry nad ziemią. Wiele zależy od Ciebie, ale nie wszystko. Wystarczy niespodziewany podmuch wiatru i kończysz zabawę z obitą gębą. 

Silna grupa pod wezwaniem. :)

Tym razem miałem jednak dużo szczęścia. Zrobiłem to, co do zrobienia miałem. Było dużo długich wybiegań z moimi znakomitymi kolegami. Najdłuższy wypad był zbliżony dystansem do maratonu (41.8 km). Wydolnościowo jest dobrze. Jednak nie to zdecyduje o stylu pokonania trasy najbliższych zawodów. + 2000 metrów na 21 km wymaga dobrego przygotowania siłowego, a z tym jest od zawsze u mnie... średnio. Robiłem co mogłem. Trenowałem na hałdzie tyle, ile uznałem za bezpieczne dla mojego organizmu. Nie jestem już najmłodszy. Muszę stale poszukiwać "złotego środka" pomiędzy obciążeniami, a swoim zdrowiem.

Wiem doskonale, że wielu z Was ma podobne dylematy. Walczycie o wyrwanie dla siebie kilkudziesięciu minut na trening z wypełnionego po brzegi dziennego grafiku. Nie jest lekko, jednak walczymy, nie poddajemy się. Zdarza się, że czasami mamy dosyć, ale podnosimy się z kolan, wychodzimy ze smugi cienia i biegniemy dalej. 

Ku swoim marzeniom...